เผยชีวิต “ทัตตชีโว” จาก “รุ่นพี่ ม.เกษตร” ของธัมมชโย สู่รองเจ้าอาวาสวัดพระธรรมกาย

พระทัตตชีโวผู้นี้ เป็นใคร มาจากไหน ?

ประวัติของบุคคลดังกล่าว ตามที่ปรากฏในสื่อของวัดพระธรรมกาย ระบุว่า พระทัตตชีโว เพิมมีชื่อว่า "เผด็จ ผ่องสวัสดิ์ เกิดเมื่อวันที่ 21 ธันวาคม พ.ศ. 2483 ที่จังหวัดกาญจนบุรี จบการศึกษาด้านกสิกรรมและสัตวบาลบัณฑิต จากมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ บางเขนและ Diploma of Dairy Technology จาก Hawkesbury College, Australia

อุปสมบทเมื่อวันที่ 19 ธันวาคม พ.ศ. 2514 ณ พัทธสีมา วัดปากน้ำ เขตภาษีเจริญ กรุงเทพฯ โดยมีท่านเจ้าประคุณสมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ เจ้าอาวาสวัดปากน้ำภาษีเจริญ (ช่วง วรปุญโญ ป.ธ.9) ขณะดำรงสมณศักดิ์ที่ พระเทพวรเวที เป็นพระอุปัชฌาย์

ได้รับฉายาว่า ทตฺตชีโว แปลว่า ผู้ถวายชีวิตแล้วแด่พระศาสนา

ต่อมาได้รับพระราชทานแต่งตั้งให้เป็นพระราชาคณะชั้นสามัญ ที่ พระภาวนาวิริยคุณ เมื่อปี พ.ศ. 2535

และได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์เป็นพระราชาคณะชั้นราช ฝ่ายวิปัสสนาธุระ ที่ พระราชภาวนาจารย์ วิ. ในปี พ.ศ. 2556

พระทัตตชีโว ยังเขียนบอกเล่าถึงเรื่องราวของตัวเองไว้ในมุทิตาสักการะในวาระ 60 ปีทองของการสร้างบารมี 21 ธันวาคม พุทธศักราช 2543 และจากบันทึกที่ท่านเขียนไว่ใหนังสือ "เดินไปสู่ความสุข" ตีพิมพ์เมื่อปี 2512 ชื่อเรื่อง "ผจญมาร"

มีเนื้อหาส่วนหนึ่งดังนี้

"...เมื่ออาตมามีอายุย่างเข้าวัยรุ่นนั้น อาตมารักการฝึกสมาธิ(Meditation)มาก เริ่มต้นมาตั้งแต่ประมาณปี พ.ศ. 2497 - 2498 ขณะเรียนหนังสืออยู่ชั้นมัธยม 4 แรกทีเดียวเป็นเพราะได้อ่านวิธีการฝึกสมาธิในคัมภีร์วิสุทธิมรรค ซึ่งรจนาโดยพระพุทธโฆษาจารย์ เมื่อประมาณ พ.ศ.900 ที่เจอเพราะรักการอ่านหนังสือเป็นชีวิตจิตใจนั่นเอง อาตมาอ่านหนังสือทุกประเภท อ่านดะไปหมด อ่านจนหมดห้องสมุดประจำจังหวัดกาญจนบุรี

พออ่านคัมภีร์วิสุทธิมรรคแล้วก็อยากฝึกสมาธิ แต่ฝึกเองไม่ได้ผล จึงดั้นด้นค้นหาอาจารย์สอนสมาธิ ให้บังเอิญไปพบอาจารย์ที่ฝึกสมาธิเพื่อประโยชน์ทางอิทธิฤทธิ์เข้าก่อน จึงเลยเป็นไปตามฤทธิ์หนุ่ม คือ ฝึกวิชาหนังเหนียว รูดโซ่ ลุยไฟ สะเดาะกลอน สารพัด ใจมันอยากจะเป็นอย่างขุนแผนกับเขาบ้าง ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าวิชาเหล่านี้เป็นวิชามาร คิดว่าเป็นวิชาพระ เพราะมีคาถาประกอบเป็นบทสรรเสริญพระพุทธคุณบ้าง บทสรรเสริญพระโมคคัลลาน์อัครสาวกผู้มีฤทธิ์บ้าง...อาตมาคิดแต่ว่า จะเอาวิชานี้ไปทำประโยชน์ให้ประเทศชาติเท่านั้น ยิ่งตอนหลังเกิดหนังเหนียว อยู่ยงคงกระพันขึ้นมาจริงๆ ก็เลยหลงคิดว่ามาถูกทางแล้ว...

...อย่างไรก็ดี บุญเก่าของอาตมาคงมีอยู่ไม่น้อย จึงทำให้ได้พบหลวงพ่อธัมมชโย ( พระเทพญาณมหามุนี เจ้าอาวาสวัดพระธรรมกาย) เสียก่อนที่จะหลงทางเลยเถิดไปไกล... ซึ่งตอนนั้นยังเป็นนิสิตรุ่นน้องปี 4 อาตมาจำได้แม่นยำว่าเป็นวันอาทิตย์ที่ 27 พฤศจิกายน พุทธศักราช 2509 ซึ่งเป็นวันลอยกระทง ..."

ความสัมพันธ์ระหว่างพระทัตตชีโว และพระธัมมชโย ก็คือ รุ่นพี่รุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ กล่าวคือ นายไชยบูลย์ หรือธัมมชโย เป็นรุ่นน้อง แต่อยู่คนละคณะวิชา เนื่องจากนายไชยบูลย์ศึกษาด้านเศรษฐศาสตร์ ขณะที่นายเผด็จเรียนด้านกสิกรรมแต่มีความสนใจตรงกันในด้านศาสนา

เนื้อหาในข้อเขียนดังกล่าว ยังระบุถึงเรื่องราวเกี่ยวกับการ "ลองวิชา" กล่าวคือ วันหนึ่ง นายเผด็จอยากจะลองวิชา "ดับพิษน้ำมัน" จึงนัดให้เพื่อนๆ มาดูกัน โดยทุกครั้งเมื่อเอามือจุ่มลงไปในกระทะกล้วยทอดที่มีน้ำมันร้อนๆ ท่านเคยเอามือจุ่มลงไปได้โดยมือไม่พองไม่ร้อน แต่สังเกตว่าครั้งใดที่มีนายไชยบูลย์อยู่ด้วย พอยื่นมือเข้าไปใกล้ๆไอร้อน ก็รู้สึกร้อนจัดจนต้องหดมือกลับ ทำให้สงสัยว่านายไชยบูลย์ต้องมีอะไรดี ต่อมาคิดที่จะประลองฤทธิ์โดยเสกปรอทใส่มือคุณไชยบูลย์ ก็ทำไม่สำเร็จ ภายหลังจึงทราบว่าคุณไชยบูลย์ เป็นนักปฏิบัติธรรมของสำนักวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ และฝึกจนบรรลุธรรมกาย
นายเผด็จเชื่อว่า แม้แต่อาจารย์ผู้ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือในวิชามารนั้น เมื่อมีการทดลองวิชาทั้งหมดต่อหน้าคุณไชยบูลย์ ก็แสดงฤทธิ์ไม่ออก วิชาทั้งหลายก็เสื่อมหมดไม่มีอิทธิฤทธิ์อย่างใดเลย สู้อำนาจวิชชาธรรมกายไม่ได้

นับแต่นั้นมา นายเผด็จก็ติดตามนายไชยบูลย์ไปศึกษาธรรมปฏิบัติกับอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง ที่บ้านธรรมประสิทธิ์ในวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ต่อมาได้เป็นกำลังสำคัญในหมู่คณะที่ร่วมบุกเบิกสร้างวัดพระธรรมกาย

นอกจากนี้ เมื่อวัดพระธรรมกายถูกตั้งคำถามจากสังคมอย่างหนักหน่วง พระทัตตชีโวจะเป็นผู้มีบทบาทในการตอบข้อซักถาม แก้ต่าง และชี้แจง ไม่ใช่พระธัมมชโย ดังเช่นเมื่อ พ.ศ. 2541 ที่นายอาคม เอ่งฉ้วน รมช. ศึกษาธิการ พร้อมกองทัพนักข่าวเดินทางเข้าไปสนทนาที่วัด ซักถามประเด็นต่างๆมากมาย นับเป็นกุนซือคนสำคัญของวัดพระธรรมกายตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน

บทบาทและการวางตัวของพระทัตตชีโวนี้ ดร.อภิญญา เฟื่องฟูสกุล นักวิชาการด้านศาสนาเคยวิเคราะห์ไว้ในผลงานวิจัยที่ได้รับทุนจากศูนย์พุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ซึ่งเริ่มดำเนินงานในปี 2538 แล้วเสร็จในปี 2540 โดยระบุถึงพระทัตตชีโวไว้ว่า มีบทบาทเป็นผู้นำด้าน "บริหาร" ภาพลักษณ์มีความแตกต่างจากพระธัมมชโยอย่างชัดเจน กล่าวคือ บุคลิกหนักแน่น แบบนักเลง คอยรับแขก และแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เรียกศิษย์วัดด้วยสรรพนามว่า "เอ็ง" รูปร่างใหญ่ เสียงห้าว เข้าถึงง่ายกว่าพระธัมมชโยซึ่งมีภาพความ "ศักดิ์สิทธิ์" ยากที่จะโต้เถียง ต่างจากพระทัตตชีโว ที่สามารถถกกันในเรื่องงานได้ดร. อภิญญา ยังชี้ให้เห็นถึงการ "แบ่งงานกันทำ" แบบองค์กรสมัยใหม่ขนาดใหญ่ ดังเช่นวัดพระธรรมกายแห่งนี้

Cr.matichon