ฮือฮาพบพระพุทธรูปทองในรากต้นไทร

ฮือฮาพบพระพุทธรูปทองในรากต้นไทรใหญ่ 10 คนโอบที่เชียงใหม่ เผยตำนาน พระเจ้ากาวิละผู้ครองนครเชียงใหม่ทรงให้สร้าง

เมื่อเวลา 09.30 น.วันนี้( 14 พ.ย.) ผู้สื่อข่าวได้รับแจ้งว่า ที่อำเภอหางดง จ.เชียงใหม่ มีพระพุทธรูปที่ถูกรากไม้ของต้นไทร ปกคลุมโดยมีช่องว่างเผยให้เห็นพระพุทธรูปสีทองสวยงาม หลังรับแจ้ง จึงรีบรุดไปตรวจสอบข้อเท็จจริงที่บ้านดง หมู่ 9 ต.หางดง อ.หางดง  บริเวณลานกว้างริมถนนข้างคันคลองชลประทาน พบต้นไทรขนาดใหญ่ประมาณ 20 คนโอบ สูงประมาณ 2 เสาไฟฟ้า โดยมีกิ่งก้านของต้นปกคลุมพื้นที่อย่างร่มรื่น โดยมีรากน้อยใหญ่จำนวนมากปกคลุมจนหนาแน่น โดยกลางลำต้นสูงประมาณ 4 เมตร มีช่องของรากไม้เผยให้เป็นพระพุทธสีทองอร่าม ภายในการโอบอุ้มของรากไม้ต้นไทร

จากการสอบถาม นายทรัพย์ทวี คำมา นายกองค์การบริหารส่วนตำบลหางดง เปิดเผยว่า ตามตำนานเล่าว่า พระเจ้านั่งโก๋น หรือ พระศิริมหาวนากาวิละ มีประวัติเล่าสืบต่อกันมาหลายช่วงอายุคน โดยพระเจ้ากาวิละผู้ครองนครเชียงใหม่ในอดีต ได้เสด็จไปนมัสการพระบรมธาตุศรีจอมทอง ซึ่งตอนนั้นได้ตั้งบ้านเมืองเพื่อซ่องสุมที่บ้านวังสะแกง ปากแม่น้ำลี้ เมื่อสักการะเสร็จก็ได้พาทหารและเสนาอำมาตย์ เดินทางชักชวนชาวบ้านมาเป็นบ่าวไพร่ในการกู้บ้านเมือง และเดินทางมาพักบริเวณบ้านดงในปัจจุบัน โดยสังเกตเห็นว่าบริเวณนี้มีป่าไม้ดงใหญ่และมีสายน้ำไหลผ่านร่มรื่น จึงพูดกับบริวารว่า สถานที่แห่งนี้ร่มเย็นยิ่งนัก เราจะทำอะไรซักอย่างหนึ่งเป็นสัญลักษณ์และเป็นที่สักการบูชายึดเหนี่ยวจิตใจของคนบริเวณนี้ บริวารจึงเสนอให้สร้างพระพุทธรูป 

พระเจ้ากาวิละได้ยินจึงเห็นควรด้วย แต่ก็ปรึกษากันว่าจะสร้างแบบไหน ครั้นจะสร้างโดยขอของจากชาวบ้านก็คงยากลำบาก เพราะชาวบ้านอยู่ในภาวะยากจน บ้านแตกสาแหรกขาด บ้านกลายเป็นป่า นากลายเป็นดงรกร้าง เป็นที่อยู่ของช้างป่าเสือดง พลันเหลือบไปเห็นต้นไม้สักขนาดใหญ่ จึงมีความคิดว่าจะตัดเป็นท่อนเพื่อแกะสลักเป็นพระพุทธรูป แต่ก็ได้รับการทักท้วงจากบริวารว่า ตัดต้นไม้สักไม่ได้ เพราะเป็นต้นไม้ใหญ่ต้องมีเทพาอารักษ์ดูแลรักษาอยู่ จึงเห็นสมควรแกะสลักกลางลำต้นเลย เมื่อปี 2325 โดยร่วมกันแกะสลักตามต้นไม้ต่างๆรวม 27 องค์ ต่อมาได้สูญหายไปจนเหลือองค์เดียว ซึ่งต่อมาภายหลังต้นไม้สักที่แกะสลักได้ตายลงไป และมีต้นไทรไม้กาฝากขึ้นปกคลุม โดยเว้นของช่องว่างให้เห็นพระพุทธรูป สร้างความอัศจรรย์ใจกับผู้พบเห็นอย่างมาก ซึ่งชาวบ้านจึงเรียกกันต่อกันมาว่า พระเจ้านั่งโก๋น ตามศัพท์พื้นเมือง หรือพระพุทธรูปนั่งโพรง สืบต่อกันมา.