กลอนคึกฤทธิ์ ถก เขมร ปี2502 ยังใช้ได้ถึงวันนี้

สัปดาห์นี้มีเรื่องความเมืองใหญ่?????? ไทยถูกฟ้องขับไล่ขึ้นโรงศาล

เคยเป็นเรื่องโต้เถียงกันมานาน???????? ที่ยอดเขาพระวิหารรู้ทั่วกัน

กะลาครอบมานานโบราณว่า???????????? พอแลเห็นท้องฟ้าก็หุนหัน

คิดว่าตนนั้นใหญ่ใครไม่ทัน?????????????? ทำกำเริบเสิบสันทุกอย่างไป

อันคนไทยนั้นสุภาพไม่หยาบหยาม???? เห็นใครหย่อนอ่อนความก็ยกให้

ถึงล่วงเกินพลาดพลั้งยังอภัย???????????? ด้วยเห็นใจว่ายังเยาว์เบาความคิด

เขียนบทความด่าตะบึงถึงหัวหู?????????? ไทยก็ยังนิ่งอยู่ไม่ถือผิด

สั่งถอนทูตเอิกเกริกเลิกเป็นมิตร???????? แล้วกลับติดตามต่อขอคืนดี

ไทยก็ยอมตามใจไม่ดึงดื้อ?????????????? เพราะไทยถือเขมรผองเหมือนน้องพี่

คิดตกลงปลงกันได้ด้วยไมตรี?????????? ถึงคราวนี้ใจเขมรแลเห็นกัน

หากไทยจำล้ำเลิกบ้างอ้างขอบเขต?? เมืองเขมรทั้งประเทศของใครนั่น ?

ใครเล่าตั้งวงศ์กษัตริย์ปัจจุบัน?????????? องค์ด้วงนั้นคือใครที่ไหนมา ?

เป็นเพียงเจ้าไม่มีศาลซมซานวิ่ง???????? ได้แอบอิงอำนาจไทยจึงใหญ่กล้า

ทัพไทยช่วยปราบศัตรูกู้พารา???????????? สถาปนาจัดระบอบให้ครอบครอง

ได้เดชไทยไปคุ้มกะลาหัว???????????????? จึงตั้งตัวขึ้นมาอย่างจองหอง

เป็นข้าขัณฑสีมาฝ่าละออง?????????????? ส่งดอกไม้เงินทองตลอดมา

ไม่เหลียวดูโภไคไอศวรรย์?????????????? ทั้งเครื่องราชกกุธภัณฑ์เป็นหนักหนา

ฝีมือไทยแน่นักประจักษ์ตา?????????????? เพราะทรงพระกรุณาประทานไป

มีพระคุณจุนเจือเหลือประมาณ???????? ถึงลูกหลานกลับเนรคุณได้

สมกับคำโบราณท่านว่าไว้?????????????? อย่าไว้ใจเขมรเห็นจริงเอย …

ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช
หนังสือพิมพ์สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์
๑๘ ตุลาคม ๒๕๐๒