ธรรมรักษ์ ติดกับดักตัวเอง / เปลวสีเงิน

เปลวสีเงิน
คนปลายซอย

2 มิถุนายน 2549 กองบรรณาธิการ

ตำรวจเขาก็ตามจับทีมฆ่า "ส.ส.กอบกุล นพอมรบดี" ที่ราชบุรีได้หลายคนแล้ว มีอยู่คนหนึ่ง เมื่อทราบว่าพรรคพวกถูกจับ ก็หนีไป "กินยาตาย" พอรุ่งขึ้นอีกวัน ผมก็เห็นข่าวแว้บๆ จากตัววิ่งทางจอโทรทัศน์ว่า..เมียผูกคอตายตาม!

อย่างนี้ภาษานักเลงโบราณเขาเรียกว่า "ยอมตาย" อย่าง "ชายชาติเสือ"

มาคุยกันถึง "ชายชาติทหาร" ดีกว่านะครับ คือเรื่องของพลเอกธรรมรักษ์ อิศรางกูร ณ อยุธยา รมว.กลาโหม เห็นหน้าท่านทางจอโทรทัศน์คืนวานซืนแล้วบอกตรงๆ

สงสาร!

ปกติก็อ้วนดำเป็นพระราหูอยู่แล้ว แต่หลังจากถูกนายสุเทพ เทือกสุบรรณ ออกมาแฉเป็น "พระเอกกล้องวงจรปิด" ถ่ายทำที่กระทรวงกลาโหม

ที่ "ดำ" อยู่แล้ว ถึงขั้น "ดำปี๋" เลยตานี้!

คนเรานั้น "ผิดได้-ถูกได้" แต่เมื่อผิดแล้วก็น่าจะจำคำประโยคหนึ่งได้ว่า "แน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด"

แต่อะไรผิด-อะไรถูก ใครจะรู้ดีเท่ากับตัวของตัวเอง เกียรติของคนก็อยู่ตรงนี้แหละครับ คืออยู่ตรงที่

"กล้าทำ-กล้ารับ-กล้าเผชิญ ต่อสิ่งที่ตัวเองกระทำ"

เรื่องที่นายสุเทพนำมาเปิดเผยนั้น ผมก็ทราบเท่าที่นายสุเทพบอกให้สาธารณชนทราบ ผมก็เห็น เท่าที่นายสุเทพนำภาพ ๙ ภาพมาแจกจ่ายผ่านสื่อ และหนังสือพิมพ์นำเผยแพร่

และเมื่อพลเอกธรรมรักษ์ "แถลงข่าว" ที่กลาโหมวานซืนนี้ ปฏิเสธทุกกรณีที่นายสุเทพกล่าวหา ผมก็ทราบเท่าที่ท่านบอกให้ทราบ และผมก็เห็น เท่าที่ท่านนำหลักฐานมาแสดงให้เห็น

เช่น พันเอกเชิดพงษ์ บุญยเกียรติ" ช่างภาพประจำตัวท่าน เป็นอาทิ

ครับ..บอกตรงๆ ว่า ผมผิดหวัง!

ไม่ได้ผิดหวังในความเป็นคนที่ชื่อ "ธรรมรักษ์"

แต่ผิดหวังใน "เกียรติยศ-เกียรติศักดิ์" บนสถานภาพ "พลเอก" แห่งกองทัพไทย นอกเหนือจากตำแหน่ง "รัฐมนตรีกลาโหม" ซึ่งผมถือแค่เปลือกในทางการเมือง

ความจริงเป็นอย่างไร ผมไม่ทราบ ดังที่บอกแต่แรก

แต่..ท่าทีการเผชิญปัญหานั้น ผมผิดหวัง และอายแทนกองทัพ!

ไม่ต้องถึงขั้น "รักษาความลับ" ให้พรรคไทยรักไทยด้วยการ "ฆ่าตัวตาย" หรอก เพราะมันยังมีวิธีอีกร้อยแปด-พันเก้าที่จะใช้หลบหลีกในสถานการณ์ที่ตัวเองไม่ได้เปรียบ

การแถลงข่าวประกอบหลักฐานวานซืนนี้ ผมถือว่าเป็นโศกนาฏกรรมของสัตว์การเมืองพรรคไทยรักไทยที่คนดู "ไม่มีน้ำตาให้" นอกจากถ่มถุย

สมน้ำหน้า!

ท่านเคยสนุกกับบท "ไล่ขย้ำ" ผู้อื่น

พอต้องมารับบท "ถูกไล่ขย้ำ" เข้าบ้าง นอกจากโศกนาฏกรรมดังว่านั้นแล้ว ท่านก็งัด "บทถนัด" มาแผ่รังสี คือ

บท "นักเลงเกี๋ยวกุ๊ย"!

"อย่างนี้แล้วผมจะให้เงินไปทำไม แล้วทำไมต้องมาที่นี่ ถ้าผมทำจริงให้ไปจ่ายที่ร้านกาแฟก็ได้ แล้วมาหารัฐมนตรีทั้งที ได้เงินไปแค่ ๕ หมื่นบาท ผมอยากให้คนที่บอกว่ารับเงินผม ถ้ารับจริงขอให้มาเจอกัน ผมจะให้ยิงกบาล แต่ถ้าไม่ได้รับจริง มันจะเอายังไง ผมเป็นห่วงพยานเท็จว่าอาจจะเป็นอันตราย เดี๋ยวจะมาโทษผมอีก"

นี่คือการแถลงด้วยคำปฏิเสธความจริงของรัฐมนตรีกลาโหม คำนักเลงเกี๋ยวกุ๊ยอย่างนี้ ระดับพวกผมเขาใช้กัน แต่ระดับอดีตนายพลเอกแห่งกองทัพบก ระดับรัฐมนตรีกลาโหม

เขาไม่ใช้พูดกับสาธารณชนหรอกครับ!

มันเป็นคำพูดที่บ่งบอกระดับตัวเอง นั่นก็ช่างเถอะ แต่ "คุณภาพคน" ที่สะท้อนถึง "คุณภาพรัฐบาล" นี่ซีครับ ควรใคร่คำนึงด้วยการให้เกียรติไว้บ้าง

คำพูดที่ส่อถึง "อาชญากรรม" มันคู่กับ "อาชญากร" ครับ

ไม่ใช่คำพูดคู่กับรัฐมนตรี หรือคนที่เป็นผู้บริหารบ้านงานเมืองจะนำใช้ในลักษณะ "ข่มขู่-คุกคาม" กันอยู่ในที

ท่านปฏิเสธว่า บุคคลในภาพหนึ่งดังปรากฏ "ไม่ใช่ท่าน" แต่เป็นนายทหารช่างภาพประจำตัวซึ่งมี "รูปร่างคล้ายท่าน" ตามประโยคว่า

"คนที่จะมาเข้าพบที่กระทรวง จะต้องนัดหมายมาล่วงหน้า และภาพที่บอกว่าเป็นผมก็คือ "พันเอกเชิดพงษ์ บุญยเกียรติ" ช่างภาพประจำตัว ซึ่งในภาพได้เดินไปสอบถามบุคคลในภาพว่ามีนัดหมายล่วงหน้าหรือไม่ รวมถึงนายทวีด้วย เมื่อทราบว่าไม่นัดหมายล่วงหน้าจึงให้กลับไป"

ท่านแถลงประโยคนี้ พร้อมกับนำ "พันเอกเชิดพงษ์" ซึ่งมีลักษณะ อ้วน-ดำ-ต่ำ-สูง ไล่เลี่ยกับท่านมาแสดงเป็นหลักฐานบุคคลด้วย

ผมเห็นทางจอโทรทัศน์แล้วอยากร้องไห้ คือคับแค้นใจแทนท่าน แสดงว่า "ทั้งพรรคไทยรักไทย" เขาลอยแพท่านกันหมดแล้วหรือไร จึงไม่มาช่วย "จัดฉาก" ให้มันเนียน สมความเป็นมืออาชีพทางการเมือง

ก็อย่างที่บอก "ความจริง" เป็นอย่างไรผมไม่ทราบ แต่การแจกแจงข้อเท็จจริงของท่านตรงนี้ เดิมทีเชื่อ-ไม่เชื่อ ผมไม่ปักใจเต็มร้อย แต่เมื่อเห็นอย่างนี้แล้ว

ผมค่อนข้างจะเชื่อแฮะ!

เพราะขืนไม่เชื่อ ผมก็กลายเป็น "ไอ้งั่ง" มากไป

เพราะอะไร?

อยากรู้ ท่านก็ต้องไปค้นหนังสือพิมพ์มาดู มาดูภาพกล้องวงจรปิดที่นายสุเทพบอกว่าเป็นพลเอกธรรมรักษ์ที่กำลังเดินขึ้นบันได นำหน้าคนพรรคเล็ก-พรรคใหญ่นั่นแหละ

ในภาพนั้น จะเห็นนายทหารสองท่านเดินตามหลังขึ้นมาด้วย จากกล้องวงจรปิดจะเห็นเครื่องหมายยศบนบ่าว่าอยู่ในระดับ "นายพล"

ผมก็นำภาพพันเอกเชิดพงษ์ "นอมินี" พลเอกธรรมรักษ์มาเทียบกับในภาพกล้องวงจรปิดนั้นดู

อพิโธ่..(ขอยืมวรรคทองของนายสุริยะ จึงรุ่งเรืองกิจ มาใช้หน่อยนะครับ) ภาพจากกล้องวงจรปิดนั้น เอาละ..ยืนยันว่าไม่ใช่พลเอกธรรมรักษ์ ก็ว่าของท่านไป

แต่ขอเถียงตกเตียงหัวถลอกหน่อยเถอะ ผมยอมให้ยิงกบาล แต่ยอมไม่ได้ที่จะให้บอกว่า คนอ้วนๆ สวมแจ็กเกตขาว หัวแซมสีดอกเลา เดินนำหน้าโดยคนตามข้างมีกิริยาพินอบพิเทานั้น

ใช่..พันเอกเชิดพงษ์!?

อีกเหตุผลหนึ่ง พันเอกเชิดพงษ์นั้น เป็นแค่ช่างภาพส่วนตัว คนที่อยู่ในตำแหน่งช่างภาพ ไม่มีหน้าที่ไปต้อนรับแขก ไม่มีหน้าที่ไปสอบถามการนัดหมาย และไม่มีหน้าที่จะให้ใครเข้าพบ-ไม่ให้เข้าพบรัฐมนตรี

และที่สำคัญ ถ้าคนในภาพเป็นพันเอกเชิดพงษ์จริง มันก็ตลกสิ้นดี และถึงคราวที่กระทรวงกลาโหมต้องสังคายนากฎระเบียบ และเข้มวินัยกันขนานใหญ่แล้ว

เพราะมีที่ไหนล่ะ ในสถานที่ราชการ ระดับพันเอก หน้าที่ช่างภาพ กลับวางก้ามใหญ่โตในกระทรวง ไม่แต่งเครื่องแบบ สวมเสื้อเชิ้ตแจ็กเกตทับมาทำงาน ยังกะนักการเมืองเตรียมขึ้นเวทีหาเสียง..

ที่เจ็บแสบ คือแค่ "พันเอก" แต่มีนายทหารระดับ "นายพล" ในเครื่องแบบถึง ๒ นาย เดินตามตูดต๊อกๆ!?

คนเรานั้น พูดปฏิเสธได้ แต่ต้องเข้าใจว่า การพูดไม่ยอมรับ กับการโกหกมันเป็นคนละอย่างกัน เรื่องนี้มันเป็น "ศิลปะ" อย่างหนึ่งที่นักการเมืองเชิงชั้นสูงเขาแยกแยะเพื่อการใช้ได้อย่างลงตัว

แต่คนที่ใช้ไม่เป็น จะออกมาในลักษณะ ปฏิเสธด้วยการโกหก แล้วซักวัน..เมื่อความจริงปรากฏ

คำปฏิเสธนั้น คือหลักฐานแห่ง..การโกหก!

คนที่ชอบโกหกนั้น เทวดาจะไม่รักษา ใจจะสั่น-หวั่นไหวทั้งหลับและตื่น เป็นคนขี้มักระแวงว่าคนอื่นจะไม่ซื่อ จะพูดไม่จริงกับตัวเองตลอดเวลา และ ชอบผรุสวาจาสาบาน

แต่พลเอกธรรมรักษ์จะพูดจริง หรือไม่จริงนั้น ผมไม่ทราบ "สุทธิ อสุทธิ ปัจจัตตัง" คือ เจ้าตัวนั่นแหละรู้ดีที่สุด แต่ข่าวเมื่อเช้าวานนี้จากหนองคายทำเอาหลายคนใจหายแทนท่านนะครับ ผมอ่านจากแฟกซ์แล้วยังใจแป้วเลย

"ขณะประกอบพิธีตั้งแต่เริ่มต้นได้เกิดเหตุการณ์เป็นลางหลายอย่าง เช่น แพรป้ายเปิดสถานีวิทยุเฉลิมพระเกียรติ (๔๙) ลูกโป่งลอยไปติดสลิง โคมไฟลอยไปติดเต็นท์ปะรำพิธีใหญ่ เวทีลอยน้ำกลางสระที่พลเอกธรรมรักษ์ยืนอยู่ทรุดลงเล็กน้อย และพิธีอัญเชิญพระแสนสามหมื่นขึ้นบนหน้าบัน โดยใช้สลิงดึงกระเช้าอัญเชิญขึ้นไป พอขึ้นไปเหลืออีกประมาณ ๗ เมตรจะถึงหน้าบันพระอุโบสถปรากฎว่า..สลิงขาด

ทำให้ผู้เข้าร่วมพิธีต่างร้องออกมาด้วยความตกใจ และวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆ นานา..

เฮ้อ!