นายกรณ์ จาติกวณิช อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังและอดีตส.ส.ประชาธิปัตย์(ปชป.)โพสต์ข้อความในเฟซบุ๊ก Korn Chatikavanij วันที่ 19 มิถุนายน
ล็อตเตอรี่แพงเป็นเรื่อง ′ศักดิ์ศรีของรัฐบาล′
ล็อตเตอรี่ ๘๐ บาททำได้ไหม ทำอย่างไร
หนึ่งในเรื่องที่ผมทำไม่ทันในสมัยเป็นรัฐมนตรีคือการแก้ปัญหาเรื่ิอง ′ล็อตเตอรี่แพง′
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คิดไว้แล้วว่าจะแก้อย่างไร จึงเป็นความผิดหวังส่วนตัวที่ไม่มีเวลาพอในการแก้ปัญหา รอให้รัฐบาลยิ่งลักษณ์ทำต่อก็ไม่ยอมเดินหน้าเสียทีทั้งๆที่มีความพยายามโดยส.ส.พรรคเพื่อไทยหลายคนที่เสนอให้รัฐบาลของเขาแก้ปัญหานี้โดยเร็ว
ดังนั้นพอเห็นคสช. ประกาศว่าจะเอาจริงผมก็เลยดีใจ เพราะสำหรับผม เรื่องนี้ไม่ใช่เพียงเรื่องความเดือดร้อนของชาวบ้าน
(ที่หลายคนอาจบอกว่า แพงก็อย่าซื้อ ดีเสียอีกจะได้ไม่เล่นการพนัน) แต่ล็อตเตอรี่ราคาแพงเป็นหนึ่งในแหล่งเงินใต้ดินที่ควรถูกกำจัด และผมว่ามันเป็นเรื่องศักดิ์ศรีของรัฐบาลด้วย เพราะล็อตเตอรี่เป็นสินค้าที่รัฐบาลผลิตเองขายเอง แต่กลับไม่สามารถควบคุมราคาตามที่รัฐบาลกำหนดไว้ได้ รัฐบาล (ทุกรัฐบาล) จะมีความชอบธรรมอย่างไรที่ไปสั่งควบคุมราคาสินค้าของคนอื่นโดยอ้างความเดือดร้อนของประชาชน
แต่เท่าที่ติดตามข่าว ผมว่าคสช. ยังอาจคิดเรื่องนี้ไม่ทะลุ และยิ่งอ่านบทสัมภาษณ์ของกองสลากแล้ว ผมยิ่งเป็นห่วงว่าคสช. จะต้องผิดหวัง เพราะเรื่องล็อตเตอรี่นี้ถ้าไม่แก้ที่โครงสร้าง ออกมาฮึ่มใส่ใครก็ไม่สำเร็จครับ
ถามว่า ราคาที่แพงนั้นมาจากอะไร
ที่กองสลากอ้างว่าตนไม่เกี่ยว และโยนบาปไปให้ยี่ปั๊ว-ซาปั๊วนั้น ถูกแค่ครึ่งเดียว แต่ครึ่งที่ไม่ถูกนั้นเป็นผลหลักที่ทำให้มีปัญหา
เพราะต้นตอปัญหามาจากเงื่อนไขการขายของกองสลากว่าในการขายแต่ละงวดนั้น ′ต้องขายหมด′
เมื่อเป็นเช่นนั้นจึงต้องมี ′รายใหญ่′ มาวางเงินคํ้าประกัน (ทำหน้าที่เหมือน underwriter คือผู้ประกันการจำหน่าย) และรายใหญ่กลุ่มนี้มีหน้าที่คอยดูแลรับซื้อส่วนที่แม่ค้าตามถนนขายไม่ได้อีกด้วย ในระบบนี้กองสลากไม่ต้องออกแรงอะไรเลย แต่เป็นต้นเหตุให้ผู้ที่เข้ามารับความเสี่ยงต้องขายในราคาที่สูงขึ้น ความเสี่ยงนี้เกิดขึ้นเพราะตามจริงแต่ละงวดนั้นไม่สามารถขายหมดได้เพราะคนไทยเลือกเบอร์ซื้อ หมายความว่าเบอร์สวยจะแย่งกันซื้อ เบอร์ธรรมดาไม่มีใครเอา แต่ผู้รับช่วงมาต้องจ่ายราคาเต็มให้รัฐบาลทุกใบ แค่นี้ก็เห็นแล้วว่าในชีวิตจริง จะให้พ่อค้าขายสินค้าที่มีความต้องการสูงในราคาเดียวกันกับสินค้าที่ไม่มีใครต้องการไม่ได้ เบอร์สวยต้องราคาแพงเพื่อเอาส่วนต่างมาชดเชยใบที่ขายไม่ออก
และนโยบายโควต้าก็ทำให้สถานะการณ์แย่ลง เพราะผู้รับโควต้ามากรายไม่ขายเอง แต่ส่งต่อทันทีให้กับรายใหญ่ที่มีเครือข่ายที่กว้างไกล แต่ละช่วงการขายก็ต้องมีการบวกกำไร กว่าจะถึงมือผู้บริโภคก็ต้องแพงขึ้นแน่นอน
และนี่ยังไม่นับการจ่ายส่วยที่ผู้ได้รับโควต้าต้องให้กับข้าราชการและนักการเมืองระหว่างทาง
ดังนั้นตามหลักเศรษฐศาสตร์ ถ้าต้องการแก้ปัญหานี้อย่างถาวร ต้องยกเลิกระบบที่มีปริมาณล็อตเตอรี่ตายตัวในแต่ละงวด และการกำหนดว่า ′ต้องขายหมด′ และหันมาใช้ระบบขายเท่าไร-เอาเท่านั้น และขายตรงต่อประชาชนในราคาตามประกาศโดยไม่ผ่านมือใคร ไม่ต้องมีระบบ ′โควต้า′ อีกต่อไป และถ้าปรับเป็นระบบนี้ ประชาชนต้องเข้าใจว่ามูลค่ารางวัลจะผันผวนตามยอดขายจริง งวดไหนคนซื้อมากรางวัลก็มาก งวดไหนคนซื้อน้อยรางวัลก็น้อยไปด้วย
หนึ่งในสาเหตุที่เราเดินหน้าเรื่องนี้ไม่ได้สมัยที่เป็นรัฐบาลก็เพราะช่วงนั้นยังมีคดีความฟ้องร้องค้างมาหลายรัฐบาลเรื่อง ′หวยตู้′
ซึ่งถ้าจะแก้ปัญหาตามแนวที่ผมเสนอ ควรจะมีการขายล็อตเตอรี่โดยตรง (จะผ่านตู้พิเศษหรือ ATM ก็ได้) ให้กับประชาชน และให้แม่ค้าล็อตเตอรี่ใช้เครื่องอัตโนมัติที่พกพาได้เดินหาลูกค้า (แทนที่จะเดินเร่ขายเป็นใบๆเหมือนปัจจุบัน)
ข้อดีคือลูกค้าก็จะเลือกเบอร์เองได้เลย ๖ เบอร์ หรือ จะ ๒ เบอร์ ๓ เบอร์ก็ว่ากันไป เบอร์ไหนซํ้าเยอะตัวหารรางวัลก็เยอะไปด้วย
ส่วนสมาคมผู้พิการต่างๆที่ขาดรายได้จากโควต้าก็สามารถได้รับเงินชดเชยโดยตรงจากกองสลากตามความเหมาะสม ประชาชนได้ซื้อล็อตเตอรี่ที่ใบละ ๘๐ บาท และแหล่งทุจริตสำคัญหายไปทันทีอีกหนึ่งแหล่ง
เรื่องนี้แก้ที่ปลายเหตุอย่างเดียวไม่ได้ เพราะแม่ค้ารับมาก็แพงกว่า ๘๐ บาทแล้ว ถ้าทำจริงต้อง ′ปฏิรูป′ เหมือนปัญหาเรื้อรังเรื่องอื่นๆ และถ้าทำจริงก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ผมพร้อมสนับสนุนครับ
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
