ปัญหาสังคมใหม่

ทั้งที่ไม่ใช่ฤดูกาลเลย มันก็ยังมีเหตุการณ์รับน้องโหดโผล่มาให้สลดใจ

เหยื่อคราวนี้เป็นเด็กปี 1 โรงเรียนโพลีเทคนิคกรุงเทพ

แต่รุ่นพี่ออกจะแหวกแนวตรงที่เป็นผู้หญิง ทั้งยังเป็นรุ่นพี่ที่ออกไปเรียน"อุเทนถวาย" แล้วกลับมาโรงเรียนเก่าด้วยความผูกพัน

แต่เป็นความผูกพันที่สร้างความเดือดร้อนรุนแรง ไม่ว่าจะตัวรุ่นน้องที่บาดเจ็บสาหัสเป็นเจ้าชายนิทรา

ตัวเองที่ต้องคดีอาญา

ครอบครัวที่ต้องดิ้นรนหาเงินค่ารักษาพยาบาล และค่าเสียหายมาจ่ายให้เจ้าทุกข์

ไหนจะโรงเรียนที่เสียชื่อเสียง

แม้แต่กระทรวงศึกษาธิการเอง ก็หลีกไม่พ้นต้องรับผิดชอบด้วย

ประเด็นที่น่าคิดก็คือ การบาดเจ็บของรุ่นน้องหนนี้ เกิดจากเกมรับน้องที่เรียกกันว่า"ทิ้งดิ่ง"

ก็ครั้งล่าสุดที่"ทิ้งดิ่ง"เป็นข่าวฉาวโฉ่ เล่นงานรุ่นน้องจนถึงแก่ความตาย เป็นข่าวครึกโครมไปแล้วมิใช่หรือ?

เห็นได้ชัดว่าเยาวชนของชาติบางส่วนไม่ได้รับรู้ข่าวสารบ้านเมือง หรือแม้แต่เรื่องใกล้ตัวเลย

หากรู้ว่าการรับน้องแบบ"ทิ้งดิ่ง"เคยทำรุ่นน้องถึงตายอนาถมาแล้ว

ต้องไม่มีการเอาการรับน้องนี้มาใช้อีก

จากข่าวที่เกิดขึ้นมาเป็นระยะในปีหลังๆ ฉายภาพอย่างหนึ่งว่าปัญหารับน้องโหดมักจะเกิดขึ้นกับสถาบันอาชีวศึกษาแทบทั้งนั้น

ที่เอาไฟเผาหลังน้องจนพุพองเหวอะหวะไปทั้งแผ่นหลัง ก็ยังอ้างเหตุผล"แบบช่างกล-ช่างกล"

คือฝึกความอดทน ซึ่งจะเป็นประโยชน์เวลาลุยกับคู่อริ และเวลาทำงานตรากตรำ

อ้างว่าตัวเองโดนมาก่อน จึงส่งต่อให้อีกรุ่น

เป็นการให้เหตุผลที่เลอะเทอะพอๆ กับการกระทำ

รูปแบบการรับน้องของเด็กอาชีวะก็จะมีแม่พิมพ์คล้ายๆ กัน

เหมารถบัสไปหารีสอร์ตถูกๆ ชายทะเลที่เงียบๆ ห่างไกลตาผู้คน

จากนั้นก็ตั้งวงก๊งเหล้าเมากันเต็มที่

เมาได้ที่ก็ไปเล่นโหดๆ แรงๆ กับรุ่นน้อง

เข้าใจละว่านาทีที่ยืนแถวหน้ารุ่นน้อง พวกรุ่นพี่ก็รู้สึกว่าตัวเองรักรุ่นน้องทุกคน

และตัวเองก็เป็นผู้ใหญ่พอจะดูแลรุ่นน้องได้

แต่หากมองด้วยสายตาคนนอกที่เป็นผู้ใหญ่ แทบไม่เห็นความแตกต่างเลยระหว่างรุ่นพี่กับรุ่นน้อง

ก็เด็กวัยรุ่น รุ่นราวคราวเดียวกันทั้งนั้น กำลังออกคำสั่งทำทารุณกันเอง

เมื่อเกิดเรื่องขึ้นที่คิดว่าตัวเองเจ๋ง จ๋า เบิ้ม ก็รับผิดชอบความเสียหายไม่ไหว

กลายเป็นเด็กวัยรุ่นจ๋อยๆ คนหนึ่ง ที่สร้างความเดือดร้อนให้คนรอบข้าง

การรับน้องโหดเป็นปัญหาสังคม

แบบเดียวกับช่างกลตีกันหรือเด็กแว้น