‘ผมรู้จักกับ "เสี่ยอู๊ด" ในสถานที่ที่คนไม่ควรพบกัน นั่นคือ เรือนจำพิเศษกรุงเทพ หลังการชุมนุมปี 53 พวกเราถูกส่งตัวเข้าไป "เสี่ยอู๊ด" ในฐานะผู้ต้องขังเจ้าถิ่นต้อนรับน้องใหม่ด้วยไมตรี มีสำรับกับข้าวก็เอามาแบ่งปัน จากนั้นมามีโอกาสสนทนากันบ่อยครั้ง "เสี่ยอู๊ด" นั่งคุยอยู่กับพรรคพวกผมในโรงอาหารบ้างห้องสมุดบ้าง ผมชกมวยเสร็จก็ร่วมวงกัน
วันหนึ่ง พวกเราได้ข่าว "เสี่ยอู๊ด" กินยาเกินขนาด เจ้าหน้าที่นำตัวส่งโรงพยาบาล หลายวันต่อมาเขากลับเข้ามาข้างใน ผมถามว่าเกิดอะไรขึ้น เขาบอกว่า "เบื่อ" หลังพวกเราได้รับการประกันตัว ผมไม่ได้เจอเขาอีกเลย จนได้ข่าวว่าเขาจากไป
สังคมจะจัดวาง "เสี่ยอู๊ด" ไว้อย่างไรผมไม่ทราบ แต่เขาคือ"มิตร"ของผม สำหรับผม ศัตรูเราอาจทิ้งไปได้ แต่มิตรทอดทิ้งไม่ได้ จึงตั้งใจมาเคารพศพเขา สู่สุคติเถิด "เสี่ยอู๊ด"'