ช่างภาพ Ana Palacios วัย 43 ได้ไปเยี่ยมชมศูนย์หลบภัย Kabanga ในแทนซาเนียมาแล้ว 3 ครั้ง ระหว่างปี 2012 และ 2016 เพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับชะตากรรมของมนุษย์เผือก และถ่ายทอดสู่สายตาคนทั่วไป
ทางรัฐบาลแทนซาเนียเองได้ตระหนักถึงเรื่องนี้ จึงได้ตั้งศูนย์คุ้มครองพิเศษสำหรับคนเผือก หลังจากพวกเขาหนีออกมาจากแหล่งค้ามนุษย์ได้ และคนที่ไม่ใช่คนเผือกหลายคนก็อยู่ที่นี่ด้วย
ที่ Tanzanian Albinism Society มีมนุษย์เผือก 8,000 คน ซึ่งรวมผู้ชาย ผู้หญิงและเด็ก แต่เชื่อว่ายังมีอีกจำนวนมากที่ยังไม่รู้จักศูนย์ช่วยเหลือกนี้ หรือบางคนเลือกที่จะหลบภัยในที่ส่วนตัวมากกว่า
Epafroida หนึ่งในคนเผือกที่มีความใฝ่ฝันอยากเปิดธุรกิจสิ่งทอในตลาดใกล้เคียง เพราะท้องตลาดควรมีเสื้อผ้าที่หลากหลาย โดยเฉพาะเสื้อผ้าที่สามารถปกป้องผิวของคนเผือกจากรังสียูวีได้
เพราะผิวคนเผือกนั้นมีเมลานินน้อยหรือไม่มีเลย จึงทำให้พวกเขาต้องเสี่ยงกับการเป็นโรคมะเร็ง หากโดนแสงจากดวงอาทิตย์มากๆ เด็กๆ จึงมักใส่แว่นและหมวกเพื่อปกป้องตัวเอง
Luis Rios แพทย์ผู้เชี่ยวเรื่องโรคผิวหนัง ได้ทำงานที่ Dermatology Training Centre ซึ่งเป็นศูนย์ฝึกอบรมโรคผิวหนังส่วนภูมิภาค และเป็นหนึ่งในไม่กี่ที่ ที่คอยให้การช่วยเหลือคนเผือกเหล่านี้
Hadija ถักเปียให้ Zawia ในที่ร่ม เพื่อเป็นการป้องกัน ไม่ให้ผิวของ Zawia โดนแสงอาทิตย์ด้วย
Baswira Ntotye ต้องอยู่ภายกระท่อมที่มีการป้องกันแสงแดดเป็นพิเศษ โดยมีสิ่งอำนวยความสะดวกขั้นพื้นฐานบางอย่างเท่านั้น แต่มันก็ทำให้เธอมีความปลอดภัยในระดับหนึ่ง
Grace Manyika มีงานทำที่ศูนย์ด้วย โดยจะทำหน้าที่ตรวจสอบสินค้าก่อนจะส่งไปที่ศูนย์กระจายสินค้าใน Moshi พวกเขาจะอาบน้ำเมื่อพระอาทิตย์ตก ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ปลอดภัยที่สุด
Sang'uti Olekuney สาธิตวิธีการใช้ครีมกันแดด Kirisun ที่ทำโดยแทนซาเนียเอง เป็นครีมที่ปกป้องผิวของคนเผือกโดยเฉพาะ ผู้หญิงหลายคนเมื่อมีลูกเป็นคนเผือก พวกเขาเลือกที่จะหนีออกมา ไม่เช่นนั้นอาจถูกฆ่าโดยชาวบ้าน ที่เชื่อว่า ครอบครัวไหนมีคนเผือก เป็นความอัปยศทั้งครอบครัว
มีคนเผือกจากศูนย์ประมาณ 200 คนที่ทำงานตามร้านอาหาร ทำสวน ทำร้านเสื้อผ้าของตัวเอง หรือแม้กระทั้งการไปเรียนหนังสือ แต่ที่ที่ปลอดภัย อยู่แล้วสบายในที่สุดก็คือศูนย์แห่งนี้ เพราะสามารถปกป้องพวกเขาจากอันตรายได้ดีที่สุด
ช่างภาพบอกว่า "คนไหนที่มีโอกาสมีการถ่ายทอดโรคเผือกทางพันธุกรรม พวกเขาจะได้รับการแน่นำให้อยู่ที่นี่ เพื่อความอยู่รอด"
ดังนั้นจึงมีเด็กหลายคนที่หนีออกจากบ้านและมาอยู่ที่นี่ บางคนถูกครอบครัวทิ้งมา เพราะมองว่า การมีลูกเผือกนั้น สร้างความอับอายให้กับครอบครัว
Zawia สามารถพูดภาษาสวาฮิลี อังกฤษ และใช้ภาษามือได้ เธอจึงอยากเป็นครูที่ศูนย์แห่งนี้ เพราะพวกเขาให้ที่ลี้ภัยกับเธอ
ครอบครัวไหนที่มีลูกเผือก พวกเค้ามักจะให้การดูแลไม่ดี โดยให้กินมื้ออดมื้อ และไม่การศึกษาเหมือนลูกคนอื่นๆ บางเผ่าที่หนักๆ หน่อย ก็จะฆ่าลูกเผือกทันทีที่เกิดมา หรือไม่ก็เสนอลูกตัวเองสำหรับเอาไปใช้ในพิธีบวงสรวง
อีกหนึ่งเหตุผลของการมาอยู่ที่ศูนย์คือ พวกเขามักไม่มีเพื่อน เพราะทุกคนต่างก็รังเกียจและไม่อยากเข้าใกล้ และเชื่อว่า หากไปสัมผัสกับผิวคนเผือก อาจจะทำให้ติดโรคเผือกหรืออาจล้มป่วยได้ ผู้หญิงที่พาลูกเผือกมาอยู่ที่นี่ ไม่เพียงแต่ดูแลลูกตัวเองเท่านั้น แต่ยังดูแลคนเผือกคนอื่นๆ ด้วย
Daudi Mavura ผู้อำนวยการศูนย์ฝึกอบรมโรคผิวหนังส่วนภูมิภาคและ Rodgers Nonde กำลังรักษาผู้ป่วยวัย 18 ปี คนนี้
แม้จะมีศูนย์ที่ให้การช่วยเหลือคนเผือก แต่ Ana เชื่อว่า การศึกษาเป็นทางเดียวที่จะลบอคติของผู้คนที่มีต่อคนเผือก และจะทำให้พวกเขาเสี่ยงอันตรายน้อยลง และควรจะมีความยุติธรรมกับพวกเขา ด้วยการมีบทลงโทษสำหรับมนุษย์นักล่าด้วย
Ana หวังว่า ภาพเหล่านี้จะทำให้ผู้คนได้เปิดหูเปิดตา เพื่อให้มีการตระหนักในเรื่องนี้มากขึ้น และเชื่อว่า ความหวังนี้จะสำเร็จถ้า คนปกติอย่างเราช่วยกันแชร์เรื่องนี้ ให้เป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย
ในปี 2008 มีทีมช่วยเหลือทีมแรกที่เข้ามาที่นี่ และพวกเขาก็กลับมาอีกในทุกๆ ปี เพื่อให้การช่วยเหลือในเรื่องมะเร็งผิวหนัง โดยได้ช่วยเหลือมาแล้วกว่า 1,000 คน
การเล่นตีล้อรถ เป็นการละเล่นที่เป็นที่นิยมมากที่สุดของเด็กที่นี่ Eleven วัย 11 ปี ผู้รักในการเต้น แต่จะดีกว่านี้ หากมีพื้นที่ดีๆ ให้เธอสักที่
นี่เป็นอีกหนึ่งปัญหาของคนเผือก ที่เราหลายคนต้องตระหนัก และต้องช่วยกันให้ได้รับการแก้ไข เพื่อลดอคติของคนบางกลุ่มที่ยังมีความเชื่อผิดๆ เกี่ยวกับคนเผือก
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
